اینجاست،آیید،پنجره بگشایید،ای من و دگر من ها:
                                           صد پرتو من در آب!
مهتاب،تابنده نگر،بر لرزش برگ،اندیشه ی من،جاده ی 
                                                                 مرگ.
آنجا نیلوفرهاست،به بهشت،به خدا درهاست.
اینجا ایوان،خاموشی هوش،پرواز روان.
در باغ زمان تنها نشدیم.ای سنگ و نگاه،ای وهم و 
                                           درخت،آیا نشدیم؟
من «صخره ـ من»ام،تو «شاخه ـ تو»یی.
این بام گلی،آری،این بام گلی،خاک است و من و پندار.
و چه بود این لکه ی رنگ، این دود سبک؟ پروانه گذشت؟
                                                        افسانه دمید؟
نی،این لکه ی رنگ، این دود سبک، پروانه نبود، من بودم
                                                   و تو. افسانه نبود،
                                                          ما بود و شما.
                                                                           «سهراب سپهری»