یا زینب !
کم آوردم !
گفتم : خسته شدم . مگه نمیشه منم خسته بشم ؟!
گفت : چرا . اما ...
اما حدیث قدسی میگه سه چیز رو یاد بگیر ؛
از خداوند دوست داشتن همه مخلوقات .
از پیامبر ( صلی اله علیه و آله ) مدارا .
و از ائمه (علیه السلام ) صبر .
رب ادخلنی مدخل صدق و اخرجنی مخرج صدق و اجعل من لدنک سلطانا ْ نصیرا .
یا زینب ...
تقدیم به تنها عشقم ............. خدا
امروز چند تا پیام به گوشیم اومد ولنتاین مبارک 
یه کم فکر کردم که ولنتاین رو به کی باید تبریک بگم ؟! 
بعدش دیدم به تنها عشقم ؛ که بهترین گزینه است برای تبریک 
چون عاشق کسی هستم که هیچ وقت محبتش تموم نمیشه ! با دیدن بهتر از من ؛ منو فراموش نمی کنه ! از پدر و مادر به من مهربونتره ! همیشه باهامه - تو تنهایی ها و داشتن ها و حتی نداشتن ها ! هر چی بخوام اگه به صلاحم باشه بهم میده - بی منت ! و از همه مهمتر تنها کسی که حرفهام رو می فهمه ؛ حتی اگه به زبون هم نیارم ؛ چون تک تک سلولها و گلبولهای بدنم حسش میکنن !
شهید دکتر چمران : الهی به هر که دل بستم دلم را شکستی و گسستی ؛ بمن بفمان که فقط عاشق تو باشم .
کتاب و ساندویچ!!!
از استاد محمد جواد مغنیه سوال شده بود:چرا شما کتاب های قطور و گران قیمت را رها کرده و به تالیف کتاب های جیبی و کوچک می پردازید؟
ایشان جواب داد:روزی دریکی از خیابان های بیروت جوانی را دیدم که بایک دست ساندویچ می خورد و در دست دیگر یک کتاب جیبی گرفته و مشغول خواندن است.اگر کتاب بزرگ بود این طور قابل استفاده در همه جا نبود!
«نشریه خشت اول ش 8 تابستان1386»
غلط مصطلح!!!
روزهای اول طلبگی بود که استادصرف به ما گفت:در زبان عربی،سه فرد و بیشتر را جمع می گویند.البته از قبل این را می دانستم.
*
همان روزها بود که به ما یاد داد:طلبه جمع طالب است و به کار بردن آن برای مفرد غلط مصطلح است.و من آن روز این نکته را یاد گرفتم.
*
امروز بعد از چند سال طلبگی فهمیدم که اطلاق طلبه بر یک فرد غلط نیست.تازه فهمیدم که باید به اندازه ی سه نفر طالب علم درس بخوانم،فکرکنم،جهادکنم و ...اما ای کاش این نکته را هم همان روزهای اول ... نه ! کاشکی قبل از طلبگی... .
«علی اصغر سهرابی»
«نشریه خشت اول ش 8 تابستان1386»
خدایا شکرت !
شما نظرتون درباره نعمتهایی که خدا بهتون داده چیه ؟!
هر روز بیشتر از دیروز به این نتیجه می رسم که شکر یکی از هزار نتوانم کرد !
خدایا بخاطر همه داده ها و نداده هات شکر !
شکر که نعمت محبتم آموختی ! و عشق به خلایقت را در دلم برافروختی .
شکر که نعمت ها بی شمارند - خودت بهتر می دانی !
شکر که مرا آموختی هیچ نیستم هیچ ...
شکر که سرشارم از احساس و درد . شکر که بی درد نشدم .
شکر که اشک در فراق عاشق ترین و برترین های عالم را با هیچ شادی عوض نمی کنم.
شکر که در فراز و فرودها تو را دارم - دستم را رها نکن که یداله فوق ایدیهم ...
شکر که با دنیا و اهلش نا اهل شدم .
شکر که انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم را با خوشایند احدی عوض نخواهم کرد.
شکر که با دریا - درخت - آب - کوه - گل - پرنده - باد - باران مست می شوم .
شکر با شادی دوستدارانت شاد و با غمهایشان نارحت می شوم .
شکر که هنوز زنده ام . و فرصت جبران خطاها هست .
شکر که هنوز از گناهانم شرمنده می شوم .
...
شکر که هنوز شکر می کنم ...
این الحسن؟این الحسین؟این ابناءالحسین؟
دیگر زندگی خیلی سخت شده است
دروغ نمی گویم آقا!
الگوی من که چوپان دروغگو نیست
مردم کوفه هم نیستند
این ها صفاتی است که بعضی از شاعران از آن استفاده کرده اند
من شیعه ی علی(ع)هستم
درست است که این ها بیشتر به ادعا نزدیک است تا واقعیت
اما من سعیم را کرده ام
الگوی من کس دیگری است
آری الگوی من فاطمه ی زهرا(س)است
من دروغ نمی گویم
این الطالب بدم المقتول بکربلا؟
آقا کجایی؟بیا دیگر!
دو دسته اند آقا:یا عرصه را برآنها تنگ کرده اند
یا خود عرصه را بر خود تنگ کرده اند
الهی...
الهی به سوی کوی تو روی آوردم
وگل سرخ شوق را بامید کرم تو در کویر دل پرورانده ام...
الهی، عاشقان به سوی تو آمده اند و من
همچنان همنفس با قفسم.
چشمه ی عشق را به من بنمایان تا دل را در آن شستشویی بدهم
الهی با لاله ها پیمان بسته ام که راه را تا کوی تو ادامه دهم،زین رو زنجیر علائق را گسسته ام.
بگذار تا من به یاد تو آرام گیرم و با یاد تو اطمینان یابم
ای عشق بی نهایت چون تو دارم دگرم هیچ نباید.
چند
اینجاست،آیید،پنجره بگشایید،ای من و دگر من ها:
صد پرتو من در آب!
مهتاب،تابنده نگر،بر لرزش برگ،اندیشه ی من،جاده ی
مرگ.
آنجا نیلوفرهاست،به بهشت،به خدا درهاست.
اینجا ایوان،خاموشی هوش،پرواز روان.
در باغ زمان تنها نشدیم.ای سنگ و نگاه،ای وهم و
درخت،آیا نشدیم؟
من «صخره ـ من»ام،تو «شاخه ـ تو»یی.
این بام گلی،آری،این بام گلی،خاک است و من و پندار.
و چه بود این لکه ی رنگ، این دود سبک؟ پروانه گذشت؟
افسانه دمید؟
نی،این لکه ی رنگ، این دود سبک، پروانه نبود، من بودم
و تو. افسانه نبود،
ما بود و شما.
«سهراب سپهری»
تواضع رضوی
پیرمرد سرش را انداخته بود پایین.
خجالت می‌کشید و معذرت خواهی می‌کرد.
امام با لبخند دل داری‌اش می‌دادند.
رفته بود حمام.
امام رضا را نشناخته بود.
کمک خواسته بود.
امام هم پشتش را حسابی لیف کشیده بودند.
تو را جستجو می کنم ...
تو را جستجو می کنم ...
نسیم چه خوش می نوازد قصه مهربانی های تو را ،
و باران ، که ریزش قطرات مهر توست بر روح فقیر ،
درختان قصه عاشقی روایت می کنند ،
آب که مهریه مادر آفتاب است ؛ آیینه پاکی و قداست توست ،
و اذان که زیبا ترین موسیقی آفرینش است ،
نوای جدایی نی است از نیستان ،
تو را جستجو میکنم ، در تمام لحظات ، در هر دم و باز دم ، شاید تو را بیابم !
همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
مسیر بهشت
بدرستی که شهدا در کوچشان از زمین به آسمان برای آیندگان مسیری گشودندَ مسیری کوتاه آنچنان که می‌گویند می‌شود ره صد ساله را یک شبه رفتَ مسیری که توشه‌اش عشق بازی با خداست بدور از تعلقات خاکیَ مسیری که انتهایش آغوش باز خداست. آری بدرستی که این است مسیر بهشت.